This post is also available in: Engels Frans Duits Italiaans Pools Portugees, Portugal Spaans

In de loop van de geschiedenis stelden menselijk vernuft en de opkomst van technologie onze voorouders in staat om zo’n 3 duizend jaar geleden het vermogen om glas te maken te veroveren. Hoewel onze moderne technologie ons in staat stelt om glas in veel grotere hoeveelheden te maken, blijven het oorspronkelijke recept en de ingrediënten die werden geperfectioneerd in het oude Egypte, Rome en Perzië bijna hetzelfde. In zijn basisstructuur is glas gemaakt van puur silica dat meestal in zand wordt aangetroffen. Omdat pure silica echter een zeer hoge smelttemperatuur heeft en niet het meest duurzame materiaal is, werden veel extra stoffen in recepten geïntroduceerd om het te versterken en veel van zijn eigenschappen te veranderen, waardoor het glas een van de meest voorkomende materialen in de moderne samenleving werd.

Hier zijn de basiscomponenten van modern glas:

• Pure Silica (SiO2, gesmolten kwarts) vertegenwoordigt 70-74% gewicht van modern glas. In de oudheid bereidden glasbewerkers recepten met meer dan 90% puur silica, maar omdat deze stof een smeltpunt van ongeveer 2000 graden Celsius (3.600 ° F) heeft, vond de chemicus een manier om die temperatuur te verlagen door verschillende additieven in de mix te introduceren, met name natriumcarbonaat. Een van de meest interessante kenmerken van puur silicaglas is het vermogen om UV-straling te blokkeren, wat modern 70-72% silicaglas niet kan doen.
• Natriumcarbonaat (Na2CO3) vertegenwoordigt een belangrijk ingrediënt van modern glas dat zowel positieve als negatieve eigenschappen toevoegt. Het verlaagt met succes het smeltpunt van silica tot een beter hanteerbare 1200 °C, maar het maakt het glas ook wateroplosbaar.
• Om te voorkomen dat glas wateroplosbaar wordt en om de chemische structuur te verhogen, worden kalk (calciumoxide, CaO), magnesiumoxide (MgO) en aluminiumoxide (Al2O3) toegevoegd. Glas verrijkt met kalk vertegenwoordigt meer dan 90% van het glas dat tegenwoordig wordt gebruikt.
• Toevoeging van loodoxide, barium en lanthaanoxide kan de glasbrekingsindex verhogen, waardoor het meer reflecteert en geschikt is voor optische doeleinden (brillen en lenzen). Thoriumoxide speelde in het verleden een vergelijkbare rol, maar het werd uitgefaseerd vanwege zijn radioactiviteit.
• Natriumsulfaat, natriumchlorideof antimoonoxide kunnen worden toegevoegd om het ontstaan van luchtbellen in het glasmengsel te voorkomen.
• IJzer kan het vermogen van glas om infrarode energie en warmte te absorberen versterken. Glas dat op die manier is gemaakt, is tegenwoordig het meest te vinden in filmprojectoren.
• Cerium (IV) oxide is verantwoordelijk voor het absorberen van UV-straling.
• Booroxide is een van de hoofdingrediënten in het zogenaamde Pyrex-glas. Het vermogen om de structuur van glas te versterken en te beschermen tegen thermische uitzetting, scheuren en thermische schokken maakt het perfect voor de productie van veel keukengerei, optische componenten en reagensflessen.

Bron